<< terug naar het overzicht
Zondag 13 januari 2019
Soms stormt ‘t. Zoals op 13 januari. De wind beukt hard op het huis in. Ik zit binnen, balend. En denkend aan de wagen, aan het plastic dat voor de zoveelste keer wordt losgerukt door de harde windstoten. Aan het water, dat bij de wagen naar binnen kan lopen, de schade die dit aan mijn harde werk kan verrichten. Om half 5 moet ik naar buiten. Het lijkt wel het toppunt van de storm. 80 km/u hebben ze voorspelt… Does, de hond, haat regen, dus ik doe wat de hondentrainster ons heeft verteld: na het aantrekken van zo waterdicht en opvallend mogelijke kleding loop ik buiten semi-enthusiast en flink door. Zo tegen de storm in. De hond loopt semi-enthusiast met me mee, het werkt.
Terwijl de windvlagen me van de weg proberen te duwen, besef ik me dat dit zo’n enorm metafoor is voor mijn staat van de dag. Van het weekend. Vrijdagavond kreeg ik een brief, het UMCG. 3 januari was mijn casus opgenomen op de wachtlijst, en nu kreeg ik blijkbaar bericht hierover. De inhoud van de brief heeft me geschokt, om ‘t licht te zetten. Na alle psychologische onderzoeken, de vinger in de pap van de huisarts en endocrinoloog, en een gesprek met een psychiater, zou je zeggen dat het psychische gedeelte toch wel helder is. Op welke wachtlijst ik ben gezet? Voor een intake bij de psychiater. Die wachtlijst is 12 tot 13 maanden. Nee, niet weken, maanden. Meer dan een jaar. Voor 1 uur praten met nog een psychiater die zal gaan concluderen dat de collega’s het bij ‘t juiste eind was en dat ik toch op de wachtlijst voor de intake van de chirurgie kan, van 10 week.
Ik besef dat het een miscommunicatie kan zijn. Toen ik belde bleek ik op een wachtlijst te staan die ik niet eens kan reproduceren. Ook iets psychisch. Maar het is f***ing vrijdag, en ik kan niks. Niks anders dan mezelf opvreten over deze brief, over de enorm frustrerende bureaucratie, allemaal strategieën bedenken om ze eens goed te laten weten dat dit niet gaat gebeuren, waarmee ik vervolgens niks kan, want het is weekend. Een stormachtig weekend.
De manieren dat mensen me aanspreken spoken door mijn hoofd. Veel van de mensen die het weten, lijken ook geen enkel bewustzijn te creëren, er totaal niet mee bezig te zijn dat dit super belangrijk voor mij is. Ja ik doe misschien makkelijk erover, want ik weet hoe moeilijk het is om het te veranderen, die aanspreekvormen. Dat weet ik maar al te goed, ik heb ook mensen pijn gedaan hiermee. Tot mijn grote spijt. Maar pleaseeee, give it a try! Zelfs proberen is al zo fijn, al gaat t mis. Wees bewust, hoor wat je zegt en verbeter jezelf. Zolang je door praat zoals altijd, of wat vaker mijn naam gebruikt maar verder niks veranderd, niet eens bewust bent van je fouten… Claim niet dat je t al goed doet, als ik zeg dat dit niet ‘t geval is.
Ik merk dat hoe langer het lichamelijke op zich laat wachten, hoe belangrijker het sociale wordt. Als ‘t straks allemaal over is, vermoed ik dat ‘t allemaal weer wat afzakt, dat ‘t minder belangrijk wordt, omdat ik dan happy kan zijn met m’n lichaam. Maar nu voelt ‘t alsof allerlei formaliteiten dit tegen houden, het duurt allemaal zo lang, dat als er dan ook nog geen respect uit de omgeving komt, ‘t al helemaal eenzaam en moeilijk is. Gelukkig heb ik mensen die wel hun best doen. Helaas zie ik die weinig. Dus voor nu is ‘t storm in m’n hoofd.
Maar de vraag is hoe je met die storm omgaat. Daar komt die metafoor. Liet ik me net buiten van de straat af waaien? Nee, natuurlijk niet. Ik hield m’n hoofd hoog, liep stevig door, en de hond liep semi-vrolijk mee want als ‘t baasje ‘t niet erg vind, valt ‘t blijkbaar wel mee. Het stormt soms ook in het leven. De vraag is wat je er dan mee doet. Kies je voor de route tegen de wind in, of ga je voor de route door ‘t bos eerst, waardoor je op de open vlakte de wind in de rug hebt? Laat je de storm je beïnvloeden, en loop je maar te malen hoe kut ‘t is dat ‘t stormt, hoe koud je ‘t hebt, hoe irritant ‘t is dat je regenbroek niet waterdicht is… Of loop je door, en ga je oplossingen zoeken? Weggetjes die beetje in de luwte zijn. Die storm is er namelijk toch wel. Zoals ze ook wel zeggen: makkelijker kunnen we ‘t niet maken… Wel leuker.
Update: Maandag 14 Januari 2018
‘s Morgens eet ik, omdat ik vind dat ik iets moet eten, trouw mijn prakje. Iets minder dan normaal. Toch teveel, ik word er gewoon misselijk van. Ik ben nog nooit misselijk geworden van zenuwen/stress… Ik voel me down, mijn hele zijn voelt slecht, en ik kan nergens anders aan denken dan dat ik vanaf 8 uur kan bellen. Maar ik moet weg, naar een workshop, en om 8 uur zit ik in de bus. Eenmaal op het busstation blijkt ‘t weg druk, dus ik besluit de volgende bus te nemen. Kan ik eerst bellen, hopelijk neemt dan mijn misselijkheid af, want ik zie mezelf zo wagenziek worden in de drukke bus.
De secretaresse neemt op. Ik leg de situatie uit en vraag of het hebben van de brief van de psychiater die ik heb gesproken niet voldoende is om op de chirurgie wachtlijst te komen, ipv de psychiatrie wachtlijst. Nee, dit is nou eenmaal hoe het werkt. Iedereen moet zo lang wachten. Ik zeg dat ik het uitermate vreemd vind dat ze de beslissingen van anderen niet vertrouwen, zo gaat t toch ook niet als je bv voor borstkanker wordt doorverwezen? Dan hoeft de dokter toch ook niet eerst zelf een diagnose te stellen, die gaat er toch vanuit dat de collega de juiste diagnose heeft gesteld? Tja, zo is ‘t nou eenmaal. Maar, als ik ‘t er niet mee eens ben, mag ik wel mailen, dan kan de psychiater er zelf op reageren.
Als ik ophang voel ik me niet bepaald beter. Wel trekt de misselijkheid weg. Het was spanning voor het telefoongesprek, nu weet ik waar ik sta. Op de slechtste positie die ik had bedacht in de scenario’s die ik had voorbereid. Als ik aankom bij m’n workshop ga ik eerst de mail schrijven. Ik leg nogmaals de situatie en brief uit, vertel nogmaals dat ik ‘t vreemd vind, met het voorbeeld van de borstkanker, en vertel wat ik naast deze mail zal gaan ondernemen om op de andere wachtlijst te komen: een psychiater zoeken met kortere wachtlijst voor een 2nd opinion en advies vragen bij mijn verzekering. Die verzekeringen adverteren constant met hun ‘wachtlijstbemiddeling’, en ik had bedacht dat het ziekenhuis dit misschien niet prettig zou vinden, als ik de verzekering zou contacteren. Wel heb ik heel erg mijn best gedaan het niet als een dreigement te doen klinken, want dat was ook weer niet de bedoeling, het leken mij de logische stappen, en ik vond dat het UMCG moest weten dat ik bereid ben om er alles aan te doen om dit ‘misverstand’ uit de wereld te krijgen.
Of het door de mail kwam of niet, het duurde maar 20 minuten of ik kreeg een mail van het Gender Team van het UMCG. Geen antwoord op mijn mail, en die mail werd ook niet genoemd. Wel het telefonisch contact. Ze hadden ‘per abuis’ een verkeerde brief gestuurd. Of ik a.s. vrijdag een afspraak kon maken………..
Uiteraard kan ik a.s. vrijdag een afspraak maken! Het is wel met een psychiater weer, dus ik ben benieuwd in welk traject in nu weer terecht ben gekomen, maar… uh?? Dit had ik zo niet verwacht!! Eerst lijkt alles zo onwijs moeilijk te gaan, al die bureaucratie, en direct een afspraak was wel het laatste wat ik had verwacht, want ik had rekening gehouden met de 10 weken wachttijd voor de intake van chirurgie, plus dat ze al aan de telefoon vorige week hadden gewaarschuwd dat het best lang kan duren voor ze contact met me opnemen voor de intake, überhaupt. Dus whaaaaat, ik heb gewoon meteen een afspraak, deze week nog?! Van 12 tot 13 maanden wachten is het na een telefoontje en mailtje veranderd in een paar dagen…
Ik zit plots met een big smile in de workshop, van het plotselinge nieuws krijg ik het helemaal warm, hoofdpijn zelfs. Ik kan het niet laten om het mailtje aan mijn buurvrouw te laten zien, die me feliciteert. De workshopgever vraagt wat er aan de hand is dus ik leg maar even uit dat alles weer helemaal goed is, dat ik niet blijer had kunnen zijn. Alle stress vloeit uit mijn lichaam weg, en mijn hoofd klaart op. Opeens heb ik weer concentratie over, hoofd over om na de workshop iemand te coachen, interesse in de mensen om mij heen, ruimte om mensen langere berichten terug te sturen dan alleen de nodige woorden. Ik ben er weer.
Opmerking
Het heeft mij ontzettend verbaast hoeveel dit fysiek met mij heeft gedaan, hoezeer dit een effect heeft gehad. Ik dacht echt dat ik zo een depressie in zou zakken. Voor mij laat het zien hoe belangrijk dit dus blijkbaar voor mij is: nog veel belangrijker dan dat ik zelf door had. Het heeft het voor mij ook makkelijker gemaakt om het gewoon maar rond te vertellen, aan iedereen waar het toevallig bij langskomt, ook waar ik het eerder misschien binnen hield. Want dit is niet iets waar ik mij voor hoef te schamen, dit is serieus iets wat ik heel erg ben, wat ik heel erg nodig heb, waar ik fysiek onwel van wordt als blijkt dat ik een jaar langer moet wachten op een afspraak.
Dank voor de lieve berichten op facebook, en voor de mensen die mij persoonlijk een berichtje hebben gestuurd, en gevraagd hebben of ik t nog een beetje volhoudt, afgelopen weekend. En überhaupt, de steun doet me goed. In een wereld waar soms lijkt alsof het onderwerp enorm ter discussie is, is het fijn te weten dat ik mensen om me heen heb die in ieder geval doen alsof het geen probleem is voor hen. Al is het maar doen alsof, het maakt t voor mij een stuk makkelijker. En de motiverende woorden zorgen op dagen dat het tegen zit ervoor dat ik die even kan terug lezen, mezelf eraan kan herinneren dat er mensen zijn die me hierin steunen en dat het ok is. Dank dus, daarvoor.
